Sebahattin Karaca

Geçen yıl TBMM’sinde, bu konuda yapılan oturumların tamamı birbirinden gergin ve hararetli geçti. Hükümet tarafı dayattı da dayattı ve “konaklama vergi gelirlerinin” merkezi bütçeye girmesini ısrarla savundu. Buna karşılık muhalefet, “Dereyi tersine akıtmaya çalışıyorsunuz. Tüm Dünya’da konaklama vergileri yerel yönetimlere verilir ki, yaz aylarında artan nüfusla birlikte şehirde ortaya çıkan problemlere çare bulsunlar. Yerel yönetimler bölgelerine yatırım yapsınlar. Ekonomilerine katkı sağlasınlar. Siz ise konaklama vergisini merkeze taşımak istiyorsunuz. Merkezden yönetmek istiyorsunuz. Böyle bir vergi, ileride günübirlik tesislerden, lunaparklardan, hatta AVM’lerden bile benzer vergilerin alınmasının yolunu açar” tezini savunmalarına karşın, yapılan oylamada çoğunluğun kabulü ile meclisten geçti ve hemen de yürürlüğe girdi. Böylece her yıl giderek artacak ve milyar dolara yakın bir gelir sağlanmış olacak. Bu parayı ise, yine özel kanunla kurulan, başkanlığını da Turizm Bakanının yapacağı “Turizm Ajansı” en başta, Türkiye’nin tanıtımı olmak üzere, ülkenin turizm ihtiyaçlarında kullanacak.

Diyelim ki, Covid-19 belası aşıldıktan sonra, Turizm Ajansı’nın yapacağı daha etkili tanıtım çalışmaları ile ülkemize daha fazla turist geldi. Peki onlara hizmeti kim verecek?

Bu soruların doğru cevapları bulunmadığı müddetçe, turizmdeki yaşanan sancılar, sorunlar, problemler büyüyerek devam edecektir.

Kanımca Turizmin Taze Gelini olan “Konaklama Vergimiz” (Şehir Vergimiz) her ne kadar yanlış düğün evine gitse de, umarım sonucu ülkemiz için hayırlı olur.

Odalarına eşyalarını bırakan konuklarımız 5 -10 dakika sonra alışveriş için dışarı çıktı. Aradan 10-15 dakika geçti, geçmedi otelin kapısında resmi kıyafetli polis memurları göründü. Her biri bir köşeyi tuttu. Beni ve gece görevlimizi dışarı davet ettiler. “Şöyle dur, böyle dur” gibi söylemleri bizi ürküttü. Şaşkın şaşkın birbirimize bakarken, “ Şu numaralı odada kalan şahıs oda da mı ?” diye sordular. “Dışarıya çıktılar” dedik. “Peki telefonları var mı?” diye sordular. Var dedik ve ancak o andan sonra ne olup bittiğini öğrendik.

2- Konuklarını daha girişte Sağlık Bakanlığı ruhsatlı dezenfektan ile hazırlanmış dezenfektan paspas havuzundan geçiren; hemen yanı başında ayak ile kumanda edilen aparat ile el dezenfeksiyonu sağlayan;

3- Dezenfekte noktasında ateş ölçümü yapan, maske veren; ek olarak kolonya ile bir kere daha ellerin dezenfekte edilmesini sağladıktan sonra, konuklarımızı aynı şekilde ULV cihazı ile dezenfekte edilmiş odalarına yerleştiren otelimiz hakkında ; sırf o akşam prosedürün uygulanması ve konuğun ambulansa alınması esnasında, olaya tanıklık eden ama akıbetinin de ne olduğunu öğrenme gereği duymayan kişiler, otelimizde korona hastası bulunduğu dedikodusunu yaymaktan çekinmemişler, bu konuda vicdan azabı da duymamışlardır. Aslını bilmeden, ince eleyip sık dokumadan ortaya attıkları, eskilerin tabiriyle kara bir iftiradır. Nitekim orası onlarca insanın ekmek teknesi ve iş istihdam alanıdır. Neredeyse yarım asırdır Foça turizmine yüzünün akıyla hizmet vermiş bir işletmedir. Ne diyelim dedkoducuyu, iftiracıyı Allah ıslah etsin.

4- Ayrıca hal, zaten dedikodu yapanların yaydığı gibi olsaydı, Emniyet Görevlileri gereğini yapıp hemen karantinaya almazlar mıydı? Oysa otelimiz açık ve şükür Allah’a ki konuklarımız da eksik olmuyor.

Ünlü Fransız asker ve Politikacı Napolyon 1804’den 1814’e kadar Fransa İmparatoru olarak Devrim savaşlarına ve Napolyon Savaşlarına önderlik etti. Sadece Fransa’yı değil aynı zamanda tüm Avrupa’yı da etkilemiş bir komutandı.

Bir rivayete göre, Fransızlar için dahi olan İmparator Napolyon, Rusya seferinin zor olacağını düşünmüş olacak ki, Moskova’ya yürümek için 650 bin kişilik ordu kurarken, ordunun içinde 40 yaşını geçmiş hiçbir komutan, general, subay istemiyordu. Ancak Napolyon’la daha önce çeşitli savaşlara katılmış Andre adında bir üst çavuş, illa da Rusya seferine katılmak istiyordu. 650 bin kişilik ordunun içinde ise Andre’nin, Micheal adında subay olan oğlu da vardı. Bir gün oğlunu yanına çağırdı ve ona; “ne olursa olsun, ben bu savaşa katılmak istiyorum. Benim bu savaşa katılmamı sağla” dedi.

Bir yandan Napolyon’un emri, diğer yandan babasının ısrarı arasında sıkışan Micheal çaresizdi. Bir katırın sırtındaki heybeye babasını sakladı. Bir gün sonra heybeden çıkan Andre ordunun içine karıştı.

Ruslar geri çekilirken, Fransız askerlerinin geçiş güzergâhındaki başta ekin tarlaları olmak üzere, her bir şeyi yakıp yıkıyorlardı. Başta gıda temini olmak üzere Napolyon’un işini zorlaştırıyorlardı. Yol uzadıkça zaman ilerledikçe Haziran ayında yola çıkan ordu yorulmaya başlamış; Eylül, Ekim aylarına gelindiğinde havaların soğumasıyla her şey daha zorlaşmıştı. Bir gece aşırı soğuktan askerler donmak üzereydi. Yakınlarda askerleri ısıtacak kadar yeterli yakacak yoktu. Napolyon kurmaylarını topladı. “Gidin, çare üretin, ateş yakın, askerler donacak” dedi. Çözüm için Napolyon’un yanından ayrılan subayların arasında bulunan Micheal, babası Andre’yi buldu ve durumu anlattı. Baba; “Haritaya bakın, yarın geceleyeceğiniz yerde orman varsa, bugün her çadırın 1 direğini yakın, askerler ısınsın. Yarın ormandan yeni direk yaparsınız” dedi. Fikri beğenen Micheal haritaya baktı. Ne güzel yarın geceleyecekleri yerde orman vardı. Napolyon’a doğru koştu. Huzuruna varınca durdu, selamını verdi ve “Çare buldum komutanım” dedi ve anlattı.

Napolyon; “Burada tecrübe konuşuyor. Bu senin fikrin olamaz. Olsaydı eğer biraz önce söylerdin. O halde aramızda bir yaşlı var. Onu bana getirin” dedi. Doğruyu söylemekten başka çaresi olmayan Micheal tüm gerçekleri anlatmak zorunda kaldı. Kısa zamanda Andre, Napolyon’un huzurundaydı. Napolyon; “Emrime itaat etmedin. Aslında seni cezalandırmam lazım. Ama Fransa’ya bağlılığından ve ortaya attığın önerinden dolayı seni ödüllendiriyorum” dedi ve ordunun içinde kalmasına, sefere katılmasına müsaade etti.

Hakimler bile yeri geldiğinde, önündeki yol gösterici kanunlara rağmen, karar veremedikleri durumlarda, kendisinden önce hakimlerin aldığı kararlara (içtihatlarına) başvurur.

“Başarı Başkalarının Geçirdiği Tecrübelerden Yararlanmaktır” Vehbi Koç

“O halde, gerektiği her durumda, inandığın, güvendiğin, işinin ehli, tecrübeli bir yaşlıya sor. O seni yolda bırakmaz.”

Bu örneği, daha doğrusu bu konuyu Foça’da yaşanmış bir başka önemli örnek ile açıklamak gerekirse, işe Belediye’den başlamak isabetli olur. Foça Eski Belediye Başkanı Nihat Dirim’in sanırım ikinci Başkanlık döneminde yani doksanlı yılların ortalarında Belediye Meclisi bir oturumunda Foça’ya uygun bir logo yapılmasını kararlaştırmıştı. O zamana kadar Belediye üç beş yılda bir farklı bir logo kullanıyordu. Toplanan Meclis buna bir son vermek, Foça’ya yakışır etkili bir logo yaptırtmayı gündeme almıştı. Karara göre tüm Türkiye ‘de gazetelere ilan verildi. Birinci ikinci ve üçüncülere ödül var denildi. O gün geldiğinde başvuranların zarfları açıldı. Otuza yakın müracaatın içinden, şu an kullanılan logo seçildi. Logoyu yapan grafikerin ismini hatırlamıyorum, ama Ankara’dan katılan grafik eğitimi alan ve son sınıf öğrencisi olan genç bir delikanlıydı. Birincilik ödülünü alan grafiker ne kadar sevinçliyse, Başkan Nihat Dirim olmak üzere, dönemin meclis üyeleri de sonuçtan o kadar hoşnuttu. Neden hoşnut olmasınlar ki, o güne kadar, bir- iki müstesna hariç, seçilen her başkanın, kendi döneminde farklı logo kullanma alışkanlığı iyi bir şey değildi. Hatta o dönemin tüm ülkede tanınmış “Turizm Kenti Foça”sına da yakışmıyordu. Şimdi ise meclis kararı ile hiçbir dönemde değişmeyecek bir logo vardı. Bu bağlamda Nihat Dirim’i, durumu fark ettiği ve yanlışı ortadan kaldırdığı için, yıllar sonra da olsa, bir kere daha tebrik ediyorum. Ancak ben de şimdi farkındayım ki, bu işin sadece yarısıymış. Diğer yarısı ise Belediye Meclis kararı ile ve yarışma sonucu belirlenen logonun TÜRK PATENT VE MARKA KURUMU’NDAN tescil ettirmekmiş. Ne yazık ki Belediye o yıldan bu yıla marka tescil işlemi yaptırmadığından, yıllarca boşlukta kalan ve Belediye tarafından da halen kullanılmaya devam edilen logonun, aslında bugün Belediye tarafından HUKUKİ OLARAK kullanılamayacağı gerçeğidir. Çünkü işbu logoyu, 90’ların sonunda 40 yıldır Foça’da faaliyet gösteren, sahiplerini de sevip, saydığım, kaliteli ürünlerinden dolayı taktir ettiğim bir fırın, hiçbir art niyet içinde olmadan, kullanmak üzere müracaatını yapmıştır. Başkaca bir müracaat olmadığı için Türk Patent Kurumunca MARKA TESCİLİ yapılmış ve fırının kullanımına verilmiştir.

Bu bakımdan ortadaki bu kusur, elbette şu an yönetimde olanların kusuru değildir. Kusurda, logonun Belediye Meclisi’nde kabul edildiği günden bugüne kadar, maalesef marka tescilini yaptırmayan veya yaptırmayı ihmal eden tüm yöneticilerin payı vardır.

Kolay gelsin. Yolunuz açık olsun.

Kitabın bir bölümünde Foça’da yaşanmış bir deniz savaşı anlatılıyordu. Savaş 12 Mayıs 1649 yılında yapılmış ve Venediklilere karşı Osmanlıların yenildiği ve yayın yasağı koyduğu bu deniz savaşının sebeplerini ve sonuçlarını araştırmak yazmak istiyordum. Kolay olacağa benzemiyordu.

Madem serde yorgunluk var, gözde de uyku yok. Bu sefer başladım kendi kendimle konuşmaya. Oradan buradan derken, içimdeki beriki, ötekine “Gecenin bu vaktinde, herkes yatağında mışıl mışıl uyurken, senin de dinlenmen gerekirken, neden saatlerdir Foça’yı yazıyorsun. Nedir bunun sebebi diye sordu?” Ötekinin cevabı çok netti ve “Sen Foça’yı bu kadar sevdikten sonra, daha çok geceler, uykusuz kalırsın” oldu. Çünkü Foça, başta tarihi zenginliği, tarihi kültürü, doğa limanları, denizi, adaları, doğası ve daha pek çok yönden kıymeti bilinesi bir yer. Çünkü Foça, “Bir çift gözün görebileceği en güzel yer” oldu. Beriki buna şaşırmadı. Ve öteki yattığı yerden tekrar kalktı. Yeniden bilgisayar başına oturdu, ardından Foça için “Bir çift gözün görebileceği en güzel yerdir Foça” sloganını yazınca, tekrar uzandığı yatağında bu defa huzurla uyudu

Bu sloganı vakit geçirmeden sosyal medyaya taşıdım. Sosyal medyada o gün hızla yayıldı. Başta Foça Belediyesi Karakum Plajı olmak üzere bazı işletmeler kullanmaya başladı. Bazıları, mekanlarının girişlerine astı. Bazıları ise verdikleri reklamların içine yerleştirdi. Yeni Komşum Ayhan Bey’in, “Bu sloganı tescillet, tescillet ki başka kentler kullanmasın” gibi güzel bir uyarısı oldu. Ne tesadüf ki, ben de biraz önce noterden çıkmıştım. Noter tescil evrakı elimdeydi. Açıp komşuma gösterdim. O da bu duruma çok sevindi.

Foça’ya yakışan bu güzel sloganın, Noterde tescillenmesi, yerel gazete olan Foça Gündem’de yayınlanmasının ardından, ulusal gazetelerde de haber yapıldı. Hatta Habertürk Gazetesi’nden Sayın Osman Gencer özel bir haber yaparak dünyanın etkili sloganlarının arasında gösterdi ve Noter tasdikli “Bir çift gözün görebileceği en güzel yerdir Foça” sloganından bahsetti. Hayırlı olur inşallah temennisinde bulundu.

Bu arada Foça esnafının sloganı benimseyip sahip çıktıkları açıkça görülürken, sosyal medya üzerinden, Foça dışından da güzel tepkiler geliyordu.

Bir iki hoş sohbetten sonra beni çok mutlu eden bir de plaket verdiler. Plaketin üstünde “Bir Çift Gözün Görebileceği En Güzel Yerdir Foça“yazıyor ve devamında ise “Foça’mızdaki güzellikleri birleştirdiğiniz ve kol kanat gerdiğiniz için size müteşekkiriz” diye devam ediyordu.

O anda bir yandan çok ama çok mutlu olmuş diğer yandan da çok şaşırmıştım. Benzer plaket veya şiltleri resmi kurum ve kuruluşlardan aldığım olmuştur. Her defasında sevinmişimdir.

Foça’ya kadar gelmeleri, plaket sunmaları, o gün bana hayatımın en mutlu gününü yaşattı. Bu güzel durum, gelişmenin bir yanıydı, diğer yanı ise, Foça için doğru olduğuna inandığım, her ne varsa, hepsini hiçbir şeyden çekinmeden, üşenmeden yazmaya devam etmeliydim.

bu davranışınızla bana, bir turizmci ve yerel tarih araştırmacı olarak, Foça’ya karşı olan sorumluluğumu bir kez daha hatırlattınız. Size minnettarım.
Teşekkürler Oktay bey, Teşekkürler Türkan hanım.

Neden güldünüz demişti?

Ben de “Annem beni bir yaz ayında, ekin tarlasında, yığınının dibinde doğurmuş. Çocukluğum, ergenliğime kadar türlü türlü hayvanların arasında geçti. Ortaokuldan sonra, Ankara Otelcilik ve Turizm Meslek Lisesi’ne kaydımı yaptırdım. Yatılı okumaya başladım. Ailemden ayrılmak kadar, aralarında büyüdüğüm, at, eşek, keçi, koyun, horoz, tavuk, kedi, köpek ve ineklerden de ayrılmak zorladı beni. Yokluklarına uzun süre alışamadım. Okul civarında bulunan kedi ve köpekleri besleyerek kendimi teselli ediyordum. Hele kış aylarında Ankara’nın ayazında bir kedi veya köpeğin titrediğini görünce saatlerce uyuyamaz, yatağımda bile onları düşündükçe üşürdüm.

Köyümüzde tarım kadar hayvancılık da önemliydi. Ekilir – biçilir alanların dışında köyümüzün çok sayıda merası da vardı. Bu meralarda genel olarak hayvanlar otlatılırdı. Dedemin türlü hayvandan oluşan bir sürüsü, sürünün çobanı, eşeği, kangal köpekleri vardı. Akşam vakti sürü köye döndüğünde, her hayvan kendi ağılına giderdi. Dolayısıyla ben hayvan sevgisini sonradan kazanmadım. Ergenlik çağıma kadar hayvanların arasında olduğumdan, hayvan sevgisiyle büyümüştüm” diye devam ederken..

Can dostlar için yaptıklarınızla ilgili olarak güzel şeyler duyuyoruz. Bunlardan ve biraz da foklardan bahseder misiniz?

Foça’nın sadece levreği, çipurası meşhur değildir. Aynı zamanda kedisi, köpeği ve foku da meşhurdur. Önce foktan başlayalım demiş kısaca Fok hikayesini şöyle anlatmıştım.

Foklar neden azaldı?

Foça, adını foklardan almış, antik ve güzel olan bir tarihi kenttir. Foça açıklarında bulunan Siren Kayaları’nda eskiden doğarlar, büyürler ve yaşarlardı. Ancak Ortaçağ’da Akdeniz’de yaygın olan korsan gemilerinin mürettebatı tarafından büyük ölçüde avlandılar. Yakın zamanda çevrede kurulmuş bazı balık çiftliklerinden havuzlara zarar veriyor gerekçesiyle ateş edilerek acımasızca vuruldular. Son olarak da bölgede balıkçılık yapanlardan bazıları, “ağlara zarar veriyor bu foklar düşüncesiyle, ağlara takılan fokları tekrar denize salmadılar. Ardından bölge “Akdeniz Fokları koruma alanı“ ilan edilmiş olsa da, o dönemin belediye yönetimi fok balığının yırttığı balıkçıların ağlarını yenilese de, fokların sayıları ciddi ölçüde azaldı. Geç olmakla beraber bu uğurda elden gelen ne varsa yapıldı, fokları koruma projesi devam ediyor diyerek cevaplamıştım.

Bunun dışında kedilerin de Foça’nın bir simgesi olduğunu , genç -yaşlı herkes bilir ve kabul eder. Onları sever, besler, korur. Her balıkçının bir veya daha fazla beslediği kedi vardır. Her kedi, kendini sahiplenmiş balıkçısı denizden dönerken onu uzaktan gelen motor sesinden anlar ve kıyıda beklemeye başlar. .

Ben de bu meyanda işletmemin yakınına kedi – köpek besleme (lokanta) yeri yaptım. İhtiyacı olan can dostlarımız karınları acıktıkça ya da susayınca ihtiyaçlarını karşılar ve yaşadıkları alana geri dönerler demiştim. Bunun dışında hiç aksatmadan iki ayrı noktada, yaklaşık, 35-40 kedi beslediğimi, onların kısırlaştırma dahil, sağlık sorunları ile ilgilendiğimden ve bunların beni mutlu ettiğinden bahsetmiştim . Güzel bir söyleşiydi.

173 sokak

Kötü tecrübeler de, yürek yakan sözler de yok değildi.

Aradan geçen birkaç yıl içinde yaşadığım kötü tecrübeler de yok değildi. Özellikle son bir-iki yıldır eleştiriler tırmandı. Öyle abuk sabuk durumlarla karşı karşıya kaldığım anlar veya yürek yakan sözler duyduğum da oldu. Can sıkan davranışlar gördüğümde oldu. Böyle zamanlarda ne yapacağımı bilemez duruma düşüyorum. Bırakmak istiyorum. Ama can dostlara acıyorum. Devam etmek istiyor “reklam için bu işi yapıyor” diyorlar. Kedinin tırmaladığı bir adamın eşi, işletmemin önüne gelerek “Siz bu sokak hayvanlarını besliyorsunuz, onlar, insanlara zarar veriyor, bu hayvanların burada çoğalmasını sağlıyorsunuz, siz onlara iyilik değil kötülük yapıyorsunuz, mahkemeye vereceğim” diyenden, mamasını yiyen kediye tekme vurana, yemek kaplarının içerisine çöp atana, mamayla birlikte mama kabını alıp götürenlere rağmen, içimdeki hayvan sevgisi ile dışarıdan gelen tepkilerin arasında kendimi sıkışmış hissederek, “inatla sürdüreceğim” dediğim anlarda oluyor. “Bıktım yoruldum artık, bırakayım bari” dediğimde. Sonunda, “Dört ayaklıları da, kanatlı olup uçanları da ben yarattım, emanetini de size bıraktım” diyen Rabbimizin sözüne kulak asmanın daha doğru olacağını düşünüyor, yaptıklarımı devam ettireceğim diyorum ve her defasında her defasında bu sözlerle kendi kendimi sakinleyerek yoluma devam ediyorum.

Hayvanlar, bu fani dünyada sevgiyi ve sevmeyi öğrenmemiz için varlar.

Aslında her insan için hayvan sevgisi çok önemlidir. Bu sevgiden herkes karınca kararınca payını almalıdır. Maalesef Foça dışından pek çok hayvan bölgemize getiriliyor, atılıyor. Sayıları günden güne çoğalıyor. Bu bağlamda belediyenin de işinin kolay olmadığını biliyorum. Bu konuda belediye – halk işbirliği yapılabilir. “Sahiplendirme dahil olmak üzere, sorunları birlikte çözüm projesi” başlatabilir. Foça’da bu konuda iyi çalışan, güzel işlere imza atan, çok fedakarlık yapan, içi hayvan sevgisiyle dolu üyelerden oluşan bir dernek var. Derneğin kısa adı “Hayad”. Belediyemizin, Foça Hayvanlara Yardım Derneği (Hayad) ile bazen birlikte yaptıkları güzel işlerin farkındayım. Çok önemsediğim bu birlikte yapılan işlerin, hayvan hakları çerçevesinde, uluslararası kabul gören projelere dönüşmesi ile Foça’da yaşayan sokak hayvanlarına, can dostlara daha iyi imkanlar yaratılabilir. Bu ve benzer projeleri destekleyen “Avrupa Fonları “ var.

Netice olarak ;

Sokakta yaşayan can dostlarımız için, hayvana sevgi için, dünyayı, hayatı onlarla paylaşmak için, yaşamlarını kolaylaştırmak için, her şeyden önemlisi açlıktan, susuzluktan, soğuktan ve hastalıktan ölmemeleri için elimden geleni yapmaya ve yaptıklarımı sürdürmeye devam edeceğim.

Kaleiçi kediler

Marsilya meydanı kediler